Wakker worden met een enorm gevoel van neerslachtigheid. Met een nare buikpijn in de bus stappen. De reis afleggen met onrustige gedachten die door je hoofd golven en je vertellen: ‘Wat doe je hier, het maakt geen enkel verschil dat je in Azië bent! Heb je eigenlijk wel echt een roeping van God ontvangen?!’ En dan op de taalschool aankomen en van je lerares horen: “Oh, vandaag is het de Dag van de Doden.”

Als nuchtere Hollander ben ik niet snel geneigd iets ‘geestelijke strijd’ te noemen. De collega’s die we hadden en die elke kleine tegenvaller bestempelden als ‘strijd’, maakten dat ik er nog meer wars van werd, want soms zit iets ook gewoon even tegen en is er verder niet meteen iets geestelijks aan de hand. Maar de strijd in de hemelse gewesten is echt. En soms ineens heel tastbaar.

Dan zit ik voor de computer en staar ik naar een leeg scherm, waar eigenlijk al lang een nieuwsbrief had moeten verschijnen, en lukt het gewoon niet. Er komen geen woorden in me op, mijn hoofd is compleet leeg en ik voel me zonder duidelijke reden verdrietig.

Op het moment dat ik me besef: ‘Dit is strijd’ en aanbiddingsmuziek opzet, trekt de mist letterlijk op en schrijf ik binnen no time een goed verhaal. Alsof de zon gaat schijnen.

Wanneer er in onze wijk een geestelijk ritueel aan de gang is, merk ik dat de kinderen onrustig op hun stoeltjes heen en weer schuiven. We hebben schoolwerk te doen, maar de klanken van een gong in de verte, maken ons allemaal plotseling heel geïrriteerd en van slag.

Vrienden die naar een afgelegen dorp reden om het Evangelie van Jezus te delen, maakten ook zoiets mee. Zodra ze de grens naar dat onbereikte gebied overstaken, kreeg hun dochtertje hoge koorts, maar toen ze weer vertrokken, hield dat net zo gauw weer op.

Op andere momenten lijken de bladzijden van de Bijbel leeg, de woorden doods. Zorgen knagen aan mijn hart en bidden lukt niet. Muziek luisteren werkt wel. Zodra ik dat ontdekte, wist en weet ik wat ik moet doen. Christelijke liederen draaien wanneer de satan aanklaagt, ontmoedigt en deprimeert. Want dat is wat hij het liefst doet: mij ervan overtuigen dat ik moederziel alleen ben, van God en iedereen verlaten. De christenen thuis, in Nederland, zijn me vast ook allang vergeten.

Maar het zijn leugens, stuk voor stuk. Satan is voorgoed verslagen, er is er maar één die alle macht heeft: God alleen.

De streken die satan uithaalt zijn niets meer dan het kronkelen van een slang die op sterven na dood is. Jezus is overwinnaar en door de liederen heen fluistert de Heilige Geest tot mijn hart. Net zo lang tot het geen gefluister meer is en ik Zijn stem dwars door de ontmoediging heen weer kan verstaan.

Een jongeman in onze streek die tot geloof kwam, verwoordde het als volgt: “Toen ik Jezus niet kende durfde ik ’s nachts of ’s avonds nooit het bos in te gaan. Daar zijn de paden die we hebben uitgekapt voor de geesten om langs te reizen en voor hen was ik doodsbang. Ook mijn vrienden durven het bos niet in te gaan als het donker is. Maar nu ik Jezus heb leren kennen, ben ik niet bang meer. Ik weet dat Hij sterker is dan de geesten!”

De mensen om ons heen zijn heel veel met de geestenwereld bezig en doen er alles aan om hen tevreden te stellen. Bid voor bevrijding van deze zware last en de diepe angst die ermee gepaard gaat. Bid voor vrijheid in Christus. ‘Christus heeft ons bevrijd, opdat wij in vrijheid zouden leven’ staat er in Galaten 5. Bid voor de gebieden waar satan zijn gang kan gaan. Hij weet ook dat er maar één de winnaar is: de Almachtige God, maar wat doet hij hard zijn best ons bij die waarheid vandaan te houden.

Bibi en haar gezin zijn al lang zendeling. Bid voor hun geestelijke strijd en tegenslagen die zij ervaren. Dat zij weten dat ze niet alleen zijn en God aan hun zijde is.