James Hudson Taylor

Toen James Hudson Taylor op zeventienjarige leeftijd tot geloof kwam, voelde hij van binnen een diepe overtuiging dat God hem riep om naar China te gaan. Hoewel veel mensen zijn geloof maar raar vonden en zijn ideeën ondoordacht, was hij binnen vier jaar als lid van de Chinese Evangelisation Society op weg naar Shanghai, een reis die zes maanden duurde. Hij liet zijn familie achter zonder te weten of hij hen ooit terug zou zien. Hij voelde zich eenzaam toen hij uiteindelijk in Shanghai aankwam, een stad vol strijd en gevaar. Er woedde namelijk een hevige burgeroorlog. De rebellen hadden de stad in bezit genomen en de vuurgevechten, hongersnood en benarde omstandigheden brachten de jonge zendeling op de knieën. Taylor moest noodgedwongen op straat slapen, waar hij werd aangevallen en belachelijk werd gemaakt. Maar binnen twaalf maanden na zijn aankomst was de eerste bekeerling een feit.

Door het leven onder de Chinezen begon Taylor er steeds meer van overtuigd te raken dat de enige manier waarop de achterdocht en het wantrouwen dat de westerse zendelingen opriepen kon worden weggenomen, was door daadwerkelijk deel uit te gaan maken van de Chinese gemeenschap. Hij kocht Chinese kleding, liet een bianzi (haarvlecht) groeien en leefde volgens de Chinese levensstijl. Andere westerlingen staken de draak met hem en bespotten hem, maar langzamerhand begon Taylor het vertrouwen en respect van de Chinezen te winnen. En daar kwam hij per slot van rekening voor. Hudson Taylor wilde geen afbreuk doen aan deze overtuiging. Ook wilde hij alleen op God vertrouwen om te voorzien in zijn financiële noden. Op een gegeven moment merkte Taylor dat hem geen andere keus restte dan de zendingsorganisatie waarmee hij oorspronkelijk naar China was gekomen te verlaten en zelfstandig verder te gaan.

Als zelfstandige zendeling verhuisde hij naar Ningbo, waar hij Maria Dyer ontmoette. Sommige mensen waren geen voorstander van hun relatie, maar het paar zette door en trouwde in 1858. De gemeente die zij onder hun hoede hadden, groeide naar eenentwintig leden, maar kort daarop werd het paar door ziekte gedwongen terug te keren naar Engeland.

Tijdens hun verblijf in Groot-Brittannië vertaalde Taylor het Nieuwe Testament in het dialect van Ningbo. Daarnaast rondde hij zijn medische opleiding af en werd lid van het Royal College of Surgeons. Vervolgens begon hij een zoektocht naar vierentwintig nieuwe zendelingen die hem zouden kunnen bijstaan. Zijn inspirerende boek China’s Spiritual Needs and Claims had een geweldige impact op de christelijke gemeenschap. In 1865 richtte Taylor de China Inland Mission op (nu OMF International) met ‘tien pond en Gods beloften’. Een jaar later reisde de familie Taylor samen met de eerste leden van de CIM aan boord van de Lammermuir terug naar China.

Het leven was niet gemakkelijk. In 1867 stierf Taylors dochter Grace. Tijdens de rellen van Yangzhou bestormden meer dan achtduizend Chinezen het huis van de CIM om hun woede tegen westerlingen te uiten en in 1870 stierf Maria, zijn geliefde vrouw.

Hudson Taylor keerde terug naar Groot-Brittannië waar hij, ondanks zijn rouwperiode en lichamelijke uitputting, het hoofdkwartier van de CIM opzette. In de daaropvolgende tien jaar reisde hij regelmatig tussen China en Groot-Brittannië op en neer. Hij was vaak ziek en leefde door het reizen vaak voor lange tijd gescheiden van zijn tweede vrouw Jennie. Nieuwe zendingsposten werden in het binnenland van China opgezet, waaronder ook vrouwenwerk. In 1881 hadden 96  zendelingen zich al bij de CIM aangesloten. In 1885 waren daar nog eens 70 bijgekomen, onder wie de beroemde Zeven van Cambridge.

Hudson Taylor had visie voor nog eens honderd extra zendelingen. Met deze visie keerde hij terug naar Groot-Brittannië, waar hij door het hele land gepassioneerd sprak over de nood in China. Hij reisde ook naar Canada, de VS en Europa, waar nieuwe kantoren werden opgericht en nieuwe leden werden geworven. De visie voor honderd nieuwe zendelingen werd precies gehaald. En een nieuwe oproep voor nog eens duizend zendelingen resulteerde in 1890 tot 1153 zendelingen die zich in vijf jaar bij de CIM aansloten, ondanks de oorlog tussen China en Japan. In 1890 bracht Taylor het hoofdkantoor van de CIM over naar China.

Het succes kostte hem echter veel. In 1900 stortte Taylor in op een conferentie in Boston. Hij bleef maar herhalen: ‘Je kunt de Here wel te weinig vertrouwen, maar nooit teveel.’ In de daaropvolgende jaren herstelde hij in Zwitserland.

Intussen werden in China 58 CIM-zendelingen en 21 kinderen gedood tijdens de Bokseropstand. Maar de Chinese gemeente groeide tot meer dan 100.000 leden. Hudson Taylor stierf in 1905. Op dat moment waren meer dan 800 zendelingen in China aan het werk en meer dan 18.000 Chinese christenen gedoopt.

Hudson Taylor wordt beschouwd als een van de grootste christelijke denkers aller tijden. Deze titel heeft hij te danken aan zijn inspirerende leiderschapskwaliteiten, zijn standvastige geloof, zijn moed en zijn bereidheid om zowel lichamelijk als geestelijk hard te werken. Een ontzagwekkende man van God. Hij leefde uit geloof. Maar hoe kan een gewone jongen uit Yorkshire dit allemaal bereiken?

Charles H. Spurgeon vertelt over een ontmoeting met Hudson Taylor: ‘Hij was nog niet helemaal hersteld van een wond en leek zwak en klein. Hij leek helemaal niet op iemand die wij zouden hebben uitgekozen om een grote zendingsorganisatie te leiden. Hij vertrouwde totaal niet op zichzelf, maar volledig op God. Hij was er zeker van dat God bij hem zou zijn en hem zou helpen om een bepaalde opdracht uit te voeren.’ Een andere vriend zegt over Taylor: ‘Hij leek helemaal niet op de ‘grote man’ die ik had verwacht – hij was absoluut niet hoogmoedig, maar had wel iets over zich van de belofte die Jezus gaf toen hij zei dat de zachtmoedigen het land zullen bezitten.’

Ook ds. John Southley was dezelfde mening toegedaan. Hij had verwacht dat Taylor een grote en imposante persoonlijkheid zou zijn en was in eerste instantie teleurgesteld toen hij hem ontmoette. Maar nadat hij enige tijd met Taylor had gesproken, zei Southley: ‘Hij richtte zich voortdurend op God en had echt een relatie met Hem. Het leek wel alsof er een hemelse glans over zijn gezicht lag. Hij was totaal niet zelfvoldaan en had een oprechte en onbewust nederige houding. Het duurde niet lang voordat mijn gevoel van teleurstelling plaats maakte voor een diep respect en een gevoel van liefde. Ik besefte als nooit tevoren wat de genade van God teweeg kan brengen.’