God is trouw, dat is het fundament voor onze uitzending

Ruim dertig jaar woonden Arend en Jolinda in Thailand en in een naburig land. Met passie delen ze hun levens- en zendingservaring. “Gaan in geloof is wederkerig. Wij konden alleen maar gaan omdat Hij trouw bleef.”

Trouwkaartjes aan een prikbord
Arend en Jolinda leerden elkaar kennen tijdens hun bijbelschoolopleiding in Heverlee, België. Jolinda volgde de bijbelschool om goed voorbereid te zijn op zendingswerk dat ze zou gaan doen in Thailand. Het prikbord met trouwkaartjes van bijbelschoolstelletjes vond ze maar niets. Zij wilde zo snel mogelijk de bijbelschool afmaken en uitgezonden worden. Een relatie paste niet in dat plaatje.

Arend deed de vijfjarige ETF-theologische opleiding met als doel om te dienen in een Spaanssprekend land in Zuid-Amerika. Zodoende bezocht hij de zendingsconferentie ‘Mission 1983’ in Lausanne. Tijdens de conferentie noemden verschillende sprekers de geestelijke nood in Azië en de onbereikte volken daar. Arend: “God opende mijn ogen en hart voor de mogelijkheden in Azië. Dat gaf een omkeer in mijn  denken.”

Jolinda: “Toen Arend terugkwam van de conferentie en vertelde over de ommezwaai qua focus, viel ik bijna van mijn stoel van verbazing.” Arend: “Jolinda gaf me toen alsnog een kans om haar beter te leren kennen.” Na een tijd kregen ze verkering en trouwden voor het laatste jaar van de studie. En jawel: hun trouwkaart hing toen ook als aankondiging op het prikbord van de bijbelschool.

Raak niet zwanger tijdens de taalcursus a.u.b.
Na de bijbelschoolopleiding woonden Arend en Jolinda ruim een jaar in Nootdorp en liepen zij stage in de kerk van dominee Hans Eschbach. Arend: “Na aankomst in Thailand volgden we eerst een taal- en cultuurcursus. In het eerste jaar was het advies om geen kinderen te krijgen, zodat je je kon focussen op de taal en cultuur. Wij hielden ons netjes aan die richtlijn, maar een bevriend stel verwachtte toch een kindje. Gelukkig is die regel nu afgeschaft.”

Drie generaties rond het kraambed
Tot 2005 had OMF een eigen zendingsziekenhuis in centraal-Thailand om een bijdrage te leveren aan de gezondheidszorg en als getuigenis. Arend: “Toen Jolinda zwanger werd woonden we relatief ‘dichtbij’ het ziekenhuis, zo’n drie uur rijden over hobbelige wegen. Twee weken voor de uitgerekende datum wachtten we in een guesthouse naast het ziekenhuis op de bevalling. Het was een simpel hospitaal met bekwame artsen, maar zonder privacy.” Jolinda: “Ik lag op een zaal met zes andere vrouwen. Vrouwelijke familieleden zorgden voor hun eten en drinken, niet de verpleging. Er sliepen drie generaties rond het kraambed; de baby, de net bevallen moeder en onder het kraambed oma, op een rieten matje. De oma’s verzorgden de moeders en regelden het voedsel. Mijn zaalgenoten keken veel naar mij en de baby want ze vonden dat onze baby er zo opvallend goed uitzag. Ze keken wat voor melk ik zelf dronk en de volgende dag kochten zij ook deze melk, zodat hun baby er ook goed uit zou zien.” Arend: “En ik stond aan de zijlijn en mocht weinig doen als kersverse vader.”

Veranderende communicatiemiddelen
Jarenlang waren de flinterdunne lichtblauwe luchtpostbrieven hét correspondentiemiddel. Jolinda: “Bellen deden we alleen met oud en nieuw en af en toe op een verjaardag, want het kostte zo’n drie gulden per minuut. Maar wat was het fijn om even bekende Nederlandse stemmen te horen. Dankzij de komst van e-mail rond 1995 hoefden we niet meer twee weken te wachten op brieven. Toen onze twee dochters naar Nederland gingen om te studeren werd Skype populair. Dat was erg prettig, want toen konden we met hen én onze ouders beeldbellen.

Als longtermer zie je veel ‘vruchten’
Vanaf het begin ervoeren Arend en Jolinda een roeping voor hun leven. Daar putten ze kracht uit als het minder liep, maar het was en is ook Gods genade en Zijn trouw dat ze zo lang dienden in Oost-Azië. Arend: “Als je lang ‘op het veld’ vertoeft zie je veel vruchten van het ‘kerkplantingswerk’. Eén van de jongeren die toen tot geloof kwam, Mong, is nu voorganger, terwijl hij toen nog veel vragen had. Een andere Thaise student, Sie, heeft later de bijbelschool doorlopen en werkt samen met een OMF-zendingsteam in het noorden van Thailand om daar het evangelie te verkondigen onder de Shan, een etnische minderheidsgroep die nauw verwant is aan de Thai. God gaat door met deze mensen. Dat ervaren we als een bijzondere zegen.”

Luisteren, luisteren, luisteren
Steeds meer christenen uit verschillende culturen zijn tegenwoordig actief op het zendingsveld, met name ook uit Oost-Azië zelf. Dertig jaar geleden was hooguit een kwart van de zendingscollega’s van Aziatische afkomst. Nu is het meer ‘fifty-fifty’. Over het algemeen integreren Aziaten beter, leren de taal sneller en vooral in ‘creatief toegankelijke landen’ kunnen zij makkelijker aarden. Maar culturele diversiteit levert ook uitdagingen op. Aziaten denken ook niet allemaal hetzelfde. In ons team zaten twintig mensen met elf verschillende nationaliteiten. Om hen op één lijn te krijgen, was soms een grotere uitdaging dan het zendingswerk. Het kostte veel van onze energie. Misverstanden zijn er om uit te praten, maar het blijft lastig om dat aan te kaarten. We waren er extra alert op, maar je moet ook luisteren naar wat ze níet zeggen. Onze jarenlange interculturele ervaring hielp ons daarbij.”

Het gaat regenen
Jolinda: “In onze eerste termijn legde ik soms huisbezoeken af bij oudere mensen die niet naar de gemeente konden komen. Op bezoek bij een omaatje van tachtig jaar bracht ik nieuwe cassettebandjes met Bijbelverhalen erop mee voor haar taperecorder. Omdat ze slechtziend was, kon ze niet meer lezen, maar nog wel luisteren. Terwijl we kletsten keek ze op een gegeven moment naar de lucht en zei: ‘k Denk dat het gaat regenen’. Ik antwoordde haar: ‘Nee hoor, ik zie een strakblauwe lucht, het gaat echt niet regenen!’ We praatten verder en oma gaf weer aan dat er regen aankwam. Ik keek nog een keer naar de lucht en antwoordde ontkennend en ging door met de conversatie. Voor de derde keer begon ze over de regen die in aantocht was. Toen viel voor mij het kwartje. Haar regenboodschap was een hint voor mij dat het tijd was om te vertrekken, omdat zij even wilde rusten. Destijds had ik dat niet meteen door, maar nu is het mijn grootste praktijkvoorbeeld om te luisteren naar wat er achter woorden schuilgaat.”

Uitgeput op verlof
In moeilijke tijden is het God die rust en herstel geeft. Dat kan familie van Dorp van harte beamen. Aan het einde van hun tweede termijn van vier jaar (1995) waren ze lichamelijk en mentaal op. Arend: “Ik ging overdag vaak naar mijn werk op de bijbelschool. In het weekend hielp ik bij de TEE (Theological Education by Extension), bijbelonderwijs op afstand. Eén keer per maand kwamen de voorgangers van het platteland naar een regionaal centrum en kregen ze twee dagen les.” Jolinda: “Dat betekende dat ik thuis was met drie kinderen onder de vier jaar. Bovendien had onze zoon veel slaapproblemen. Dat putte ons als ouders behoorlijk uit. Te veel werk, heel veel mensen over de vloer en een slaaptekort; de ingrediënten voor een burn-out. Tijdens ons verlof in Nederland vroegen we ons regelmatig af of het wel verstandig was om weer te vertrekken. Gelukkig hadden we het niet gelijktijdig, zodat we elkaar konden opvangen, maar we hadden een jaar nodig om te herstellen. Het pastoraat van Arie Baak, de toenmalige directeur van OMF, deed ons goed. Het wonderlijke is dat de termijn erna de ‘beste termijn’ werd. Als wij in Nederland waren gebleven en toen de ‘makkelijke en prettige’ weg hadden gekozen, waren we veel zegeningen misgelopen. Zoals de gemeente die in de jaren daarna tot stand kwam, de mensen die in Jezus gingen geloven en andere zendingswerkers die we mochten leiden en toerusten.”

God communiceert door vergeten visum heen
“Vanuit Thailand maakten we soms een reis naar omliggende landen voor een pastoraal bezoek aan teamleden. Meestal deed Arend de reizen alleen, maar nu gingen we samen. Bij terugkeer in Thailand zei de immigratieambtenaar tegen Jolinda: “Jouw verblijfsvergunning is niet meer geldig.” Dat betekende dat zij alleen een toeristenvisum van een maand kreeg voor Thailand. Met als gevolg veel gedoe, tijdverlies en onvoorziene uitgaven. We besloten er het beste van te maken en naar een buurland te gaan waar ook vrienden van ons woonden. We kregen er niet alleen een nieuw Thais visum voor Jolinda, maar ontdekten ook de cultuur, de omgeving en de mensen. God plantte daar in ons hart een bewogenheid voor dat land. Op de terugreis voelden we tegelijk dat dit ongeplande bezoek wellicht nog iets zou uitwerken. We deelden het verder niet met anderen, want Thailand was nog steeds ‘ons land’ en waren we er op onze plek met onze bediening.”

“Korte tijd jaar later sprak onze directeur met ons over de behoefte aan een nieuwe veldleider voor dat land. Hij was erg verrast toen we hem vertelden dat we ervoor open stonden. We brachten het in gebed en besloten na verloop van tijd naar dat land te verhuizen. Als je terugkijkt was de visumfout een menselijke fout, maar onze creatieve God gebruikte het om ons naar een nieuwe plek te leiden waar we ruim zes jaar hebben gewoond en gewerkt.”

God is trouw
Arend: “Gaan in geloof kan alleen maar omdat God geloofwaardig en trouw is. Dat is de basis, ons fundament van de uitzending en dat hebben we ervaren op allerlei manieren en in elke fase van ons leven. Financieel zijn we al meer dan dertig jaar afhankelijk van giften. Onze kinderen zijn internationaal opgegroeid, zijn uitgevlogen, studeerden in Nederland en zijn gesetteld. Daar zijn we God enorm dankbaar voor. En zij hebben ook steeds opnieuw Gods trouw in hun leven ervaren.”

Nieuwe horizon
Na 30 jaar zendingsarbeid zijn Arend en Jolinda definitief terug uit de ‘De Oost’ en oriënteren zich op een nieuwe taak in Zuid-Amerika. Met de OMF-afdeling ‘New Horizons’ hopen zij zendingsorganisaties in landen waar geen OMF-kantoor is te helpen om aspirant-zendelingen te trainen die naar Oost-Azië willen gaan. Zij weten nog niet wanneer ze kunnen vertrekken, maar hopen ergens in het voorjaar van 2021 te gaan. Jolinda: “Gelukkig weten we één ding zeker; God gaat met ons mee en Hij zal op zijn tijd de deur voor ons openen.”

Wil je weten hoe de zendingsreis van Arend en Jolinda verdergaat, abonneer je dan op hun nieuwsbrief via Arend-Jolinda@vandorponline.com