Taalbarrières overwinnen
De bevolking in heel Thailand is bijzonder vriendelijk. Thailand wordt dan ook het land van de glimlach genoemd. We hebben wel geleerd dat er achter deze vriendelijkheid soms andere gevoelens verborgen zitten. Onze gastgezin, Rien en Maaike en kinderen, wezen ons erop dat het toch een paar jaar duurt alvorens je deze verborgen gevoelens kan pijlen. Een andere moeilijkheid voor tijdelijke medewerkers is natuurlijk ook de taal. Het Thais is echt niet eenvoudig. Karoen Poot wist ons te vertellen dat je 3 jaar nodig hebt alvorens je echt kan discussiëren en evangeliseren. Karen, het dialect van de plaatselijke bevolking, is nog moeilijker en je moet eerst het Thais kennen voor je hieraan kan beginnen. Je begrijpt dus wel dat we ons hebben moeten behelpen met gebaren. Gelukkig konden de kinderen van ons gastgezin, Josje en Alexander, af en toe tolken.
Ondanks de taalbarrière hebben we toch onze dienstbaarheid kunnen tonen en hebben we geleefd tussen de bevolking. Zo heeft Karin, mijn vrouw, samen met de inlandse bevolking roselle (http://en.wikipedia.org/wiki/Roselle_(plant)), een gewas waarvan de vrucht gebruikt wordt om jam te maken, uitgeplant en ze geleerd hoe je dit het best doet. Zelf heb ik zakken met zelf gemaakte compost de bergen afgedragen. De inlanders vroegen zich af waarom onze integratie in het gastgezin en de bevolking zo vlot ging. Wel het antwoord hierop is zeer eenvoudig. We zijn alle broers en zusters en dat maakt een enorm verschil als je zo elkaar tegemoet treedt.
