Elk jaar opnieuw in Cambodja komen de rijstboeren in actie wanneer het overstromingswater van het regenseizoen wegtrekt. Het is het startsignaal voor vele families om naar de velden te vertrekken en daar rijst te gaan planten.
Ik kwam te horen dat er een christelijke Khmer-familie besloten had een rijstveld te huren met de bedoeling om met de oogst ervan het hele gezin voor minstens 1 jaar te kunnen voorzien van eten.
Na 12 jaar in Cambodja te leven besloot ik om samen met deze familie rijst te gaan planten. Ondertussen had ik al wat kennis van de rijstteelt op zak en kende ik al verschillende rijstsoorten en rijstnamen.
De tijd was aangebroken en de praktijk kon beginnen. Tijdens de eerste minuten op het veld zong ik een liedje van mijn kindertijd dat precies paste in deze omgeving. Het gaat zo:
Planting rice is no fun, bent from morn till set of sun.
Het planten van rijst is nooit leuk, altijd gebogen van de ochtend tot zonsondergang.
Cannot stand, cannot sit, cannot rest a little bit.
Kan niet staan, kan niet zitten, kan zelfs niet even rusten.
Planting rice is no fun!
Rijst planten is niet leuk!
De middag heb ik zelfs niet gehaald, en de zonsondergang al helemaal niet. Echt leuk was het dus niet. Mijn dijen en mijn rug deden de volgende dag zoveel pijn dat ik niet goed begrijp waarom überhaupt het woordje leuk in mijn liedje voorkomt.
Discipelschap
Zo negatief moet het ook niet worden. Toen ik meer tijd spendeerde op het veld met de familie en dus meer pijn had en kloeg begon ik ook iets anders op te merken. Het samenzijn met de familie was als ongelofelijk zacht en verfrissend voor mij. Tussen al het gekeuvel door besefte ik dat het werken op een rijstveld vergeleken kan worden met het discipelschap; hoe iemand laten groeien in zijn geloof.
Ik leg uit. Op het veld is er helaas geen kortere weg te vinden en 1 ding is zeker, vuil wordt je hier zeker. Mijn voeten komen onder de modder te zitten tot zelfs onder de teennagels toe. Mijn handen eveneens onder de modder, hevig tastend naar een zachter stuk grond waar ik de rijst kan in planten en dit alles terwijl ik piepend snak naar nieuwe adem. Oh ja dan zijn er ook nog mogelijks die vervelende bloedzuigers die je denkt overal te voelen. Om dan te beseffen dat je eigenlijk nog 1 vierkante meter bent opgeschoten. Het stevige werk dus.
Het is hetzelfde als bij het evangelie uitdelen. Als ik iemand wil bereiken met het evangelie dan moet ik ook mijn handen en voeten vuilmaken en dan moet ik ook voor een langere tijd het volhouden. Ik moet in de modder van de levens van mensen mij zien te wurmen en oh ja net zoals de bloedzuiger was ik ook niet bepaald welkom! Maar het is ook allemaal noodzakelijk om tot een oogst tot geloof bij iemand te zien komen.
Er zijn dan ook onvermijdelijk momenten waar ik geconfronteerd ben geweest om meerdere malen iemand nog eens te bemoedigen en om voor iemand heel hard te bidden om de ingeslagen weg van geloof verder te zetten. Het vele lachen en het samen huilen met groeiende gelovigen heeft ervoor gezorgd dat ik zowel met mijn hart als geest, verstand en kracht mij heb verbonden met hen. Ik kon mij toch moeilijk afzijdig houden; ook al is dat een optie om niet te veel rommel of ellende niet te willen delen in je eigen leven. Het is juist daar waar hoop en verandering plaats kan vinden, net daar waar het modderig en vuil is.
Is dit soort van `vuil werk` iets voor jou ? Zie jij jezelf in een rijstveldgebied geplant worden om zelf te gaan planten en te oogsten ? Zo ja, wees dan bereid om vuil te worden en op de Heer te vertrouwen dat op Zijn tijd een nieuwe oogst eraan komt.
Rebecca
OMF -medewerker in Cambodja
