Geestelijke leider
Er is zo’n groot verschil tussen het leiderschap in de wereld en het leiderschap in het Koninkrijk van God. Toen Jezus zijn openbare bediening begon, sprak Hij: “Zalig de armen van geest” (Math.5:3). We zouden dit als volgt kunnen omschrijven: Zalig ben je als je een bedelaar bent bij God. Hudson Taylor was een bedelaar bij God. Hij zocht Gods Koninkrijk en alles wat hij nodig had, werd hem geschonken. Geestelijk leiderschap betekent dat men een kanaal is van Gods leiderschap. Het leiderschap dat we in onze maatschappij zien, is veelal menselijk leiderschap. De bron is dan de bekwame mens. Hudson Taylor zijn bekwaamheid was Gods werk (2 Cor.3:5). Natuurlijk is het natuurlijke ook door God gegeven. Maar door de zonde maken we vaak van ons eigen kunnen en kennen tot een bron. Hudson Taylor dronk uit de eeuwige Bron.
Het geestelijk leiderschap maakte van Hudson Taylor een apostel die een kanaal werd van Gods zegen. Hudson Taylor leefde uit geloof. Nu wordt geloof vaak verkeerd bezien. Vaak denken we dat geloof een menselijke inspanning is. Als we maar geloven, dan zal God in beweging komen. Geloof wordt dan weer een soort werk. We zien Hudson Taylor dan als een krachtpatser een geloofsheld. Maar dat is juist niet zo. Hudson had alles ingeleverd. Juist door zijn zwakte is hij sterk (2 Cor.12:9). Geloof is geen werk maar juist het inleveren van al ons menselijk werk. Dat is juist zo moeilijk voor ons. Wij “kunnen” zoveel zonder Christus. Hudson had ontdekt dat hij niets kon zonder Hem. Geloof is een kanaal dat de voorraad van Gods heerlijkheid brengt op de plaatsen waar die door geloof is aangesloten. Hudson Taylor was aangesloten op die Bron.
Rondom Hudson Taylor ontstond er een trouwe vriendenkring. Ook werd Gods volk actief en begon men te geven om het werk mogelijk te maken. Tevens melden zich kandidaten aan om het “onverantwoorde” avontuur in China te beginnen. Al deze kandidaten werden niet aangesloten aan Hudson Taylor’s gaven of inzicht maar aan de eeuwige Bron zelf. Ze werden zelf innerlijk overtuigd dat ze dit moesten doen. Het werd hun persoonlijke beslissing. Hudson Taylor bracht de mensen tot die Bron en daarna konden ze zelf drinken. Hudson Taylor werd door God aangewezen als een zichtbaar teken van Gods heerlijke plannen voor China.
In 1866 stond er een groep kandidaat zendelingen klaar om te vertrekken. Geld was er niet. Dus men besloot een publicatie in het leven te roepen. Men publiceerde daarin de nodige informatie en het bedrag dat nodig was om deze personen te laten vertrekken. Maar het drukwerk kwam niet gereed door brand en averij in de drukkerij. Toen het drukwerk klaar was, was het bedrag reeds gegeven. Men moest er een extra blad in doen met de vermelding dat het geld reeds binnen was. God had zelf de leiding genomen. Hudson Taylor was Zijn dienstknecht. Dat gaf Hudson Taylor de vrijmoedigheid om grote dingen van God te verwachten. Hij wist dat God de verantwoordelijkheid had opgenomen. Hij moest dicht bij de Bron blijven. Dat was zijn hoogste opdracht. Het is niet Zijn werk maar Gods werk, hij is (slechts) een kanaal.
En zo ging Hudson Taylor in 1866 met zijn gezin, vrouw en vier kinderen samen met anderen, totaal 22 personen, op weg naar China. De enige die wel eens in China was geweest, was Hudson zelf. Niemand van hen had een garantie voor onderhoud. Niemand stond in China klaar om hen te ontvangen. Ze gingen naar een land dat hun vijandig gezind was. Voor velen was dit onverantwoord en hoogmoedig. Anderen noemde het roekeloze waanzin. Anderen vroegen zelfs de autoriteiten om in te grijpen. In het hart van Hudson Taylor brandde Gods vlam. En niet alleen in Hudson zijn leven ook in zijn medereizigers. Hudson was niet de leider die de eindverantwoordelijkheid had. Hij was de leider die in geloof verbonden was met de grote Leider. Dat gaf hem grote zekerheid en grote stoutmoedigheid. Zo is Gods liefde tot China gekomen.