Myrthel Van Den Bergh uit de Evangelische Gemeente Herentals nam in juli 2011 deel aan een ‘Mission Exposure’ in Taiwan. In dit artikel beschrijft ze hoe God haar geleid heeft.
Meer dan een half jaar heb ik getwijfeld om naar Japan te gaan voor een DTS van vijf maanden. Ik bad er voor, sprak erover met anderen en twijfelde nog wat meer. Wat wou God dat ik deed. Uiteindelijk hakte ik de knoop door en schoot in actie. De DTS lag vast, mijn vliegtuig was geboekt en ik was klaar om te vertrekken naar Japan tot… U herinnert het zich wel, die beruchte 11 maart. Japan werd getroffen door een tsunami, aardbevingen en een grote nucleaire ramp. Ik zou 3 weken later vertrekken. Het heeft me moeite gekost, maar omwille van gezondheidsredenen moest ik besluiten niet te gaan. Ik was enorm teleurgesteld, ook in God. Waarom had Hij mij het gevoel gegeven dat het goed was? Waarom liet Hij mij er zo naar uitkijken om het dan weer weg te nemen? Ik begreep het niet, maar God had duidelijk andere bedoelingen.
God wierp mij iets nieuw in de schoot. Vanuit verschillende hoeken vroegen mensen of het International Team in Taiwan niets voor mij zou zijn. Ik was een beetje onzeker, want ik was bang dat als ik hierop inging en er naar uit zou kijken, het weer niet zou kunnen doorgaan. Toch besloot ik om contact op te nemen met OMF. Niet alleen Taiwan kwam daar ter sprake, maar ook Singapore, waar ik zou kunnen zorgen voor kinderen van zendelingen. Ik wou gaan waar ze me nodig hadden, maar stiekem leek Taiwan me interessanter. Ik was dan ook teleurgesteld toen ik, na het invullen van de papieren, te horen kreeg dat het International Team vol zat. Maar enkele dagen later kreeg ik het bericht dat er iemand had afgehaakt en dat ik dus wel zou kunnen meegaan. Even dacht ik: Haha, God, ik vind Uw gevoel voor humor toch niet zo prettig (als u begrijpt wat ik bedoel). Maar ik was Hem natuurlijk wel enorm dankbaar.
25 juni, het vliegtuig in naar Ta-Ta-Ta-Taiwan. Klaar voor een lange reis. Even een tussenstop in Bangkok, Thailand, om bij te tanken, en dan terug de vlieger op. De laatste 3 uur van de reis, zat ik naast een moeder en haar zoon uit Taiwan. Dat was best leuk.Ik kreeg bovendien ‘gratis’ Chinese les. Bij het afstappen kreeg ik nog een pakje kauwgum van die vriendelijke mensen, een eerste ontmoeting met de cultuur, achteraf bezien. Zo’n openhartigheid was ik niet gewoon.
Al snel volgde een tweede ervaring die een grote impact zou hebben: het moment dat ik een voet uit het luchthavengebouw zette, om op de bus te stappen, schoot er het volgende door mijn hoofd: SAUNA! Aaaaaah! Veel te warm! In de volgende dagen volgde een reeks van Aaaaaaah~ en Ooooooh~ momenten. Wat ik daar zag was indrukwekkend. Het was een heel andere wereld. Winkels die pas opengingen om 12 uur en sloten om 22 uur, winkels die 24 uur open waren, een Large Big Macmenu aan maar 3 euro, taxi’s voor minder dan 5 euro, letterlijke Iced Tea en nog zo veel meer.
Ondertussen was het hele team gearriveerd. Na de oriëntatie begon het eerste kamp voor kinderen van de lagere school. Omdat we niet allemaal chinees spraken, kregen we de hulp van Taiwanese helpers. We speelden spelletjes, deden we allemaal een interactieve presentatie over ons eigen land, gaven we een beetje Engelse les en probeerden we de kinderen iets mee te geven over onze God. Gemakkelijk was dat niet, want in deze school mochten we niet expliciet over God vertellen.
De tweede kampweek was in een gemeenschapscentrum. Hier werd vooral de focus gelegd op de Engelse les. Vertellen over God was hier gemakkelijker. Aan de hand van verhaaltjes (die we zelf per twee moesten uitwerken) kregen de kinderen elke dag iets te horen over God.
Elke zaterdag gingen we naar het park om met de kinderen spelletjes te spelen, te zingen en te lachen. Zondag was onze ‘vrije dag’. We konden zelf kiezen waar we heen gingen. Zelf heb ik een kinderdienst bijgewoond en een gewone authentieke Chinese dienst.
Omdat de kampen maar tot ’s middags duurden, deden we ook aan outreach in ‘De Bron’, een gemeente voor daklozen en drugsverslaafden en in ‘De Pareltuin’ een ontmoetingsplaats voor vrouwen uit de werkklasse en prostituees. Allemaal verrijkende ervaringen.
Als afsluiting de debriefing in het mooie Wulai, een oase van rust, samen met nog een ander team en twee families. Ook dit was enorm leerrijk om onze trip mee af te sluiten, maar vooral rustgevend.
Ik zal niet beweren dat er nooit eens spanningen waren in het team en rond het team. Als je wil uitreiken dan moet je vechten, want je zal van alle kanten worden aangevallen door de tegenstander. Met het team hebben we mogen leren dat het belangrijk is om dat steeds voor ogen te houden en te weten dat je er niet alleen voor staat. Vanuit het diepste van mijn hart dank ik God dat Hij dit voor mij in petto had en als het Zijn wil is, zou ik deze ervaring nog verder willen rekken.
Myrthel Van Den Bergh
